Verhalen

De 10 jaar durende klim naar de Mont Ventoux - door mama van 5

“Meedoen na jaren aan de kant gestaan te hebben: is dat niet de definitie van puur geluk?”

Frankrijk, 20 juni 2009, 16 uur. Samen met mijn man vuur ik nog één keer onze tandem aan. De laatste pedaaltred is magisch. Eindelijk uitblazen op de top van de Mont Ventoux. Genieten van de kroon op het werk. Is een tandemklim zo speciaal? Misschien niet. Maar wat als het startschot van deze uitdaging 10 jaar geleden weerklonk? Wat als aan deze uitdaging een lange, eenzame en vooral harde weg vooraf ging? 

23 maart 1999

Een op het eerste zicht gelukkig gezin: Mijn man werkt als schooldirecteur, ik geef deeltijds les. We hebben 5 kinderen: Pieter, toen 21 jaar, Tine 20 jaar, Annelies 17 jaar, Karlien 15 jaar en Sandrien 11 jaar.  Als vanouds loopt om 7 u 's morgens de wekker af. Tijd voor een vertrouwd ochtendritueel: opstaan, wassen, ontbijten, het smeren van de boterhammen. Tijdens de drukte zeg ik tegen Miel: ik voel me niet zo goed, er is precies iets mis tussen mijn linker- en rechterhelft. Nog geen minuut later val ik op de grond en wordt de huisdokter gebeld.  Zijn diagnose is ernstig: "Jullie moeten zo vlug mogelijk naar het ziekenhuis gaan."  Maar zoals elke gewone moeder ben ik hierop niet voorbereid. Ik wacht tot alle kinderen rustig naar school vertrokken zijn. Ik klamp me vast aan de arm van mijn man en raak ternauwernood in de auto. Gearriveerd aan het ziekenhuis lukt zelfs dat niet meer, wat rest is een rolstoel. We zijn van de hand Gods geslagen en begrijpen er niets van. De volgende uren en dagen zijn één groot zwart gat. Behalve de tranen van de schaarse bezoekers herinner ik me niets meer. De diagnose is hard: CVA, in mensentaal een hersenbloeding of trombose. Mijn toekomst wankelt. Voorspellingen over de duur van revalidatie en kansen op volledig herstel blijken ijdele hoop. Ik moet dringend naar een geschikt revalidatiecentrum.

Een lange revalidatie

De keuze valt op het gespecialiseerde "Hof ter Schelde".  Ons eerste bezoek confronteert ons meteen met een teleurstelling: plaats is er niet, behalve dan voor ambulante patiënten.

De tijd dringt volgens de dokters. Het is dan dat mijn man een ingrijpende beslissing neemt: ik zou opnieuw thuis gaan wonen. Niet dat hij zich goed realiseert waar hij aan begint. Eensklaps combineert hij de zorg over 5 kinderen en een zwaar gehandicapte vrouw met een job die een grote verantwoordelijkheid vergt. Op steun van mijn kant moet hij niet rekenen, ik ben totaal hulpbehoevend. Simpele dingen als het snijden van mijn eten, mijn glas inschenken, een bad nemen en het duwen van mijn rolstoel blijken een brug te ver. Om over het mentale oplapwerk nog maar te zwijgen. Steun vindt Miel gelukkig op zijn school.

Ik reserveer eveneens een eervolle vermelding voor de dienst ziekenvervoer van CM. De eerste maanden regelen ze 5 maal per week mijn vervoer van en naar Hof ter Schelde.

Die fysische revalidatie werkt als volgt: eigenlijk ben je al je automatismen kwijt, de zenuwen zijn kapot en ontvangen geen impulsen meer van de hersenen.  Dus zegt de therapeut: "Om te stappen moet je eerst je been heffen, daarna je knie buigen, vervolgens je voet neerzetten en proberen af te rollen."  Dat doe je dan 1000 keer met die man tot je het weer min of meer automatisch kan. Dit is maar één voorbeeld. Ik kon niet meer schrijven. Via ergotherapie teken ik uren aan een stuk kringetjes. Net zoals de kleuters tijdens de voorbereidende schrijfoefeningen. Het duurt jaren voor ik terug kon schrijven. Uren heeft Miel achter mijn fiets gelopen om me terug te leren fietsen. Idem met het opnieuw behalen van mijn rijbewijs.

De psychische revalidatie blijkt nog veel moeilijker en blijft nog steeds zwaar. Enkele gedachten die regelmatig door mijn hoofd flits(t)en:
- Gelukkig moet ons Moeke dit niet meer meemaken?
- Gelukkig duurt het nog een jaar voor ons Sandrien haar plechtige communie doet want anders kan ik niet eens met haar naar voor stappen in de kerk?
- Ik zal nooit meer kunnen dansen.
- Zal ik ooit nog met mijn kleinkinderen kunnen ravotten?
- Zal ik ooit nog alleen kunnen gaan winkelen of sporten?

Soms vraag ik af: "loont dit beperkte leven nog wel de moeite?  Zijn de anderen niet beter af zonder deze lastige zeurpiet?" Net dan ontdek ik Marc Herremans, een voorbeeld voor mij en vele anderen. Zijn boek Op zoek naar een nieuwe uitdaging (2002) heb ik verslonden. Ik vond een man die ondanks de mislukking en de pijn erin slaagt naar het positieve te kijken, zichzelf te relativeren en nieuwe doelen op te pikken. Ook al vermoed ik dat hij soms onmenselijk moet hebben gehuild. Stilaan slaagde ik er in uit die diepe put te spartelen.

Enkele mijlpalen uit die psychische revalidatie: 

• het heeft zowat zes maanden geduurd tot ik mijn handicap kon laten doordringen in mijn leven: 's morgens werd ik wakker en wist ik zelfs niet meer dat ik een hersenbloeding had gehad. Tot het moment natuurlijk dat ik mijn benen uit bed zette en voelde dat er toch iets mis was.  Ik wilde het echt niet weten.
• Na enkele maanden begon ik opnieuw voorbereidingen te maken voor mijn lessen, want ik moest en zou terug gaan werken.  Na twee jaar waren mijn ziektedagen opgebruikt en werd ik op rustpensioen gezet.  Einde van mijn levenswerk. Geen collega's meer.  Keihard!
• Juli 2000: 25 jaar gelukkig getrouwd, goed gefeest en gevierd (nog geen dansfeest) en met de gekregen centjes een nieuwe tandem gekocht om samen opnieuw een beetje te kunnen sporten.
•  Moed gevonden bij Marc Herremans en een stevig blik hoop aangeboord: er is nog leven na de handicap! 
• 23 maart 2004: een feest gegeven voor al mijn huisgenoten die zo goed voor mij gezorgd hebben, een feest omwille van een beroerte, gek hé? 
• 2005: opnieuw van een dansfeest genoten 
• September 2008: Miel heeft het lumineus idee om ter gelegenheid van zijn (pre)pensioen een echte sporttandem te kopen.  We genieten met volle teugen. Toertjes van 50 of 60 km zorgen voor een voldaan gevoel. Dan volgt de reclame van Ventourist (Miel had reeds enkele malen meegedaan).  Wie van ons twee op het idee komt, weet ik niet meer. Maar we zijn beginnen dromen en trainen: je moet toch minstens 1000 km en enkele hellingen in de benen hebben voor je aan de Ventoux kan beginnen. We trainen elke week  twee keer. Grote test is de sportactiefdag in La Roche. Het lukt, of toch bijna: 85 km i.p.v. de geplande 95. Ook al fietsen we soms aan 5km/h, we moeten nergens voet aan grond zetten. Het geloof is er.  Nu Limburgs mooiste nog eens proberen: 100 km op een zwaar parcours. Ook die tocht brengen we tot een goed einde. Er is geen ontkomen meer aan. De adrenaline kolkt. De confrontatie met de Mont Ventoux kan beginnen. 
• En nu (de voorlopig) laatste mijlpaal: de klim naar het dak van de Mont Ventoux 
• 20 juni 2009, 11 u: Miel keert terug van de Mont Ventoux. Een valpartij als gevolg van de stevige wind trakteerde op enkele stevige schaafwonden. Oei.  Wat nu? Onze geplande beklimming langs Sault lijkt mijn man te gevaarlijk.  Dan Malaucene maar eens proberen? In het slechtste geval tot Chalet Liotard en terug.  Enfin we zien wel.  Zogezegd zo gedaan, ik grijp mijn dikke ski-jas mee voor de afdaling en we zijn weg.  Niet op de snelheid letten, zegt Miel nog, zolang we blijven trappen, geraken we er wel.  Op zowat 1 km van Chalet Liotard krijgt Miel zo'n berucht Contadorke en ziet hij het niet meer zo goed zitten. Allez zeg, maar we zijn al zo vergeraakt. Nu stoppen kan toch niet. We besluiten een spaghetti te eten aan de chalet en een rustpauze in te lassen. Eenmaal op krachten gekomen, hervatten we onze "bedevaart".
• Als het echt moeilijk wordt, dwalen onze gedachten af naar elk van onze 5 kinderen, naar Katrijn (ons op tweejarige leeftijd overleden dochtertje) en zieke of overleden vrienden en familie. Samen sterk: 1 km fietsen we voor elk. De allerlaatste kilometers fietsen we voor onszelf. Gesterkt door deze innige samenhorigheid kan zelfs die sterke Mistral ons niet tegenhouden.. 
• Eens het ijle dak van de Mont Ventoux bereikt, zoeken we de blauwe mat op en haasten we ons naar beneden. Felle windstoten sluiten een gezellig onderonsje uit. Genieten doen we ten volle van de afdaling.
• Nog meer genieten doen we tijdens het slotfeest op zondag. Vooral met de wetenschap in het achterhoofd dat je ook na een handicap nog geweldige dingen kan beleven. 
• Meedoen na jaren aan de kant gestaan te hebben: is dat niet de definitie van puur geluk?        

Sporta, dank je wel voor de geslaagde organisatie & het denderende enthousiasme 

Co-trapper en coach Miel, dank je wel 
Tot volgend jaar!

Bron: sporta.be

Naar boven

Plaats een reactie

Gelieve alle velden correct in te vullen.

Uw naam (*)

Uw e-mailadres (*)

Hoeveel is 9 + 6 ? (*) ?

Uw reactie (*)

Er zijn reeds 3 reacties